ကျွန်တော်တို့ အချိန်ပိုင်း အလုပ်လုပ်ရင်း ကျောင်းတက်ခဲ့တဲ့ အချိန်တုန်းက နားရက်ဆိုတာ မရှိသလောက် ရှားပါတယ်။ ကျောင်းပိတ်တဲ့ရက် ဆိုရင် အချိန်ပြည့်နီးပါး အလုပ်လုပ်ရင်း အချိန်ကုန် သွားတတ်ပြီး ကျောင်းဖွင့်တဲ့ရက်ဆိုရင်လည်း နေ့လည်ပိုင်း ကျောင်းတက်၊ တခါတလေ ညနေပိုင်း အလုပ်လုပ်နဲ့ အချိန်ကုန်သွား တတ်တာမို့ အလုပ်နဲ့ကျောင်း နှစ်ခုကြားမှာပဲ သံသရာလည် နေခဲ့ပါတယ်။ အဲဒီအချိန်ကတော့ ကျောင်းမြန်မြန်ပြီးချင်စိတ် ပေါက်ပါတယ်။ နားရက် မရှိတဲ့ ကိစ္စက အဓိက မဟုတ်ပါဘူး။ ဉာဏ်သိပ် မသုံးရဘဲ အချိန်ပဲ ရောင်းစားနေရတယ်လို့ စိတ်ထဲမှာ ခံစားမိတဲ့ အလုပ်ကို စိတ်ပျက်မိတာက အဓိက အကြောင်းပါ။
ကျောင်းပြီးလို့ အလုပ်ထဲ စဝင်ရတော့ အတော် ပျော်မိပါတယ်။ အင်ဂျင်နီယာ လုပ်ရတာ စားပွဲထိုးရတာ ထက်စာရင်တော့ အများကြီး သက်သာတယ်လို့ ထင်မိတာက တစ်ကြောင်း၊ ကိုယ် စိတ်ဝင်စားတဲ့ အလုပ် လုပ်နေရတာ တစ်ကြောင်းမို့ပါ။ ဒါပေမယ့်လည်း ခဏပါပဲ။ အလုပ်ဝင်လို့ ၃-၄ လ ကြာတော့ စိတ်ဖိစီးမှုက များလာပါတယ်။ အဲဒီ အချိန်က ကျွန်တော် ဆားဗစ် အင်ဂျင်နီယာ လုပ်နေတာမို့ အလုပ်ချိန် ပုံမှန် မရှိပါဘူး။ ကပ်စတန်မာက စက်ပျက်တယ် ဖုန်းဆက်ရင် ချက်ချင်းပြေးရပါတယ်။ ကပ်စတန်မာ အများစုရဲ့ စက်ရုံတွေက ၂၄ နာရီ လည်ပတ်နေကြတာမို့ ရုံးချိန် ပြင်ပမှာလည်း ဖုန်းခေါ်တတ်ပါတယ်။ အဲဒီတုန်းက သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ ရုပ်ရှင်ကြည့်ဖို့ ရုပ်ရှင်ရုံနား ရောက်မှ ကပ်စတန်မာ ခေါ်လို့ ပြန်ပြေးရတာမျိုးလည်း ရှိခဲ့ ဖူးပါတယ်။ စင်ကာပူမြို့ထဲမှာ လှည့်ပတ်ပြီး သွားရတဲ့ အခါ ရှိသလို၊ တစ်ဖက်ကမ်း ကူးပြီး မလေးရှားက စက်ရုံတွေ သွားရတဲ့ အခါလည်း ရှိပါတယ်။ စက်သွားပြင်ရင်လည်း ပြန်ကောင်းလာတဲ့ အထိ၊ ဒါမမဟုတ် စပယ်ယာပတ် မရှိလို့ ဘာမှ ရှေ့ဆက်ပြီး လုပ်လို့မရတဲ့ အခြေအနေမျိုး အထိ ပြင်ရတတ်ပါတယ်။ တစ်ခါတစ်လေ ည ၂ နာရီ ၃ နာရီမှ အိမ်ပြန်ရောက်တတ်သလို စက်ရုံထဲမှာပဲ မိုးလင်းတဲ့ အထိ ပြင်ရတဲ့ အခါလည်း ရှိတတ်ပါတယ်။ ၁ နှစ်နီးပါး လောက်ကြာတော့ ကျွန်တော် ဘယ်လိုမှ ဆက်ပြီး သည်းမခံနိုင်တော့ပါဘူး။ အဲဒါကြောင့် အဲဒီ အလုပ်ကနေ ထွက်လာခဲ့ပါတယ်။
ဒုတိယ အလုပ်မှာလည်း စဝင်ခါစက အဆင်ပြေပါတယ်။ နောက်ပိုင်းတော့ စိတ်အလိုမကျစရာ တွေ့ရတာပါပဲ။ အရင်ကတော့ ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် ခရီးထွက်ရရင် ပျော်တယ် ထင်ခဲ့မိတာပါ။ ဒါပေမယ့် ခရီးထွက်ရ လွန်းတော့လည်း မစားသာ ပြန်ပါဘူး။ ဒုတိယ အလုပ်မှာ အလုပ်ဝင်ပြီး ၃ လ လောက်က စလို့ ဆက်တိုက် ခရီးထွက်ရပါတယ်။ စင်ကာပူမှာ နေရတဲ့ အချိန် ဆိုတာ မရှိသလောက် ရှားပါတယ်။ အများဆုံး ရုံးမှာ ထိုင်နေရရင် တစ်ပတ်နှစ်ပတ်ပါပဲ။ ပြီးရင် ခရီး ပြန်ထွက်ရ ပြန်ပါတယ်။ မလေးရှားနဲ့ ဖိလစ်ပိုင် နှစ်နိုင်ငံ ထဲက စက်ရုံတွေကို ခေါက်တုံ့ခေါက်ပြန် ပြေးနေရပါတယ်။ ခရီးထွက်ရလွန်းတော့ ကျောင်းဆက်တက်ဖို့ အဆင်မပြေသလို တခြား ပြဿနာ တွေလည်း ရှိလာပါတယ်။ နောက်ဆုံးတော့ ခရီး အဲဒီလောက် ထွက်ရတာ မခံနိုင်တာက တစ်ကြောင်း၊ ကျောင်းဆက်တက်ချင်တာက တစ်ကြောင်းမို့ ထွက်တော်မူ နန်းကခွာခဲ့ ပြန်ပါတယ်။
တတိယ အလုပ်ရောက်တော့ တစ်နှစ်ခွဲလောက် အထိ အေးအေးဆေးဆေးပါပဲ။ ကျောင်းလည်း ဆက်တက် ဖြစ်သွားပြီး အလုပ်ကလည်း သာသာယာယာ ဖြစ်နေပါတယ်။ ကျွန်တော် ဒုတိယ အလုပ်မှာတုန်းက ခရီးသွားဖို့ လေဆိပ်ရောက်ရင် လေဆိပ်က ကြော်ငြာ ဆိုင်းဘုတ်တွေမှာ ခရီးရှည်သွားတဲ့ လေကြောင်း ခရီးစဉ်တွေကို ကြည့်ပြီး ငါလည်း အဲဒီလို သွားရရင် ကောင်းမှာပဲ လို့ စဉ်းစားခဲ့ဖူးပါတယ်။ အဲဒီလို စဉ်းစားခဲ့တာ တတိယအလုပ် ရောက်တော့ တကယ် ဖြစ်တော့တာပါပဲ။ နောက်ပိုင်း ကျွန်တော် ခရီးရှည်ချည်းပဲ သွားရပါတယ်။ တစ်ခါသွားရင် ၃ပတ်၊ ၁လ လောက် ကြာတာမို့ ကျောင်းနဲ့ အဆင်မပြေတော့ ပြန်ပါဘူး။ အဲဒါအပြင် ခရီးမထွက်တဲ့ အချိန်လည်း အလုပ်ထဲမှာချည်းပဲ အချိန်ကုန်တာမို့ စာလုပ်ဖို့ အချိန်ကို မရှိပါဘူး။ စာမေးပွဲလည်း ခဏခဏ ကျပါတယ်။ အဲဒီတော့ အလုပ်ထဲမှာ ရှာသမျှ ပိုက်ဆံ ကျောင်းကို လှူတန်း နေရတာနဲ့ ကုန်မှာပဲလို့ သဘောပိုက်ပြီး ဒီ အလုပ်က ထွက်ခဲ့ပြန်ပါတယ်။
ဒီလိုနဲ့ အလုပ် ၂ ခုလောက် ထပ်ပြောင်းပြီးတော့ အတော့်ကို သက်သာတဲ့ အလုပ်တစ်ခုကို ရောက်သွား ပါတယ်။ အဲဒီအလုပ်မှာတော့ တကယ့်ကို သက်သာတာပါ။ ရုံးမှာ မန်နေဂျာနဲ့ တစ်ပတ်တစ်ခါပဲ တွေ့ပြီး အလုပ်ရဲ့ တိုးတက်မှု အကြောင်း ဆွေးနွေးရပါတယ်။ အဲဒီ တစ်ပတ်လုံးလုံး ဘာလုပ်လုပ် ဘယ်သူမှ ဘာမှ မပြောပါဘူး။ အင်တာနက် သုံးတာလည်း တစ်ရုံးလုံး သူသူကိုယ်ကိုယ် သုံးကြတာမို့ ယူကျုဘ် ဖွင့်ကြည့်နေရင်တောင် လာပြောမယ့်သူ မရှိပါဘူး။ နောက်တော့ အသက်သာလွန် သွားပါတယ်။ ၂၀၀၈ စီးပွားကျတဲ့ အချိန်နဲ့ ကြုံတော့ ကျွန်တော်တို့ရုံးမှာ အလုပ်မရှိသလောက် ဖြစ်သွားပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော်က ကံကောင်းသူ စာရင်းထဲမှာ ပါပါတယ်။ လူလျှော့တဲ့ အထဲမှာ ပါမသွားဘဲ ကျန်နေခဲ့ပါတယ်။ ကျွန်တော်တို့ တစ်နေ့တစ်နေ့ ရုံးမှာ လုပ်စရာမရှိတိုင်း Timesheet ထဲမှာ လေ့လာသင်ယူခြင်းတွေပဲ ဖြည့်နေရပါတယ်။ ပထမတစ်ပတ် ဟိုဟာ သင်နေတယ် ဖြည့်လိုက်၊ နောက်တစ်ပတ် ဒီဟာ သင်နေတယ် ဖြည့်လိုက်နဲ့ စာရွက်ထဲမှာ ကြံဖန် ဖြည့်နေရပါတယ်။ အဲဒီလိုနည်းနဲ့ စခန်းသွား နေတာ ခြောက်လကျော် ကြာပါတယ်။ ရုံးကလည်း သူတို့ကိုယ်တိုင် အလုပ် ရှာမပေးနိုင်တာမို့ ဘာမှ မပြောပါဘူး။ အဲဒီလိုနဲ့ ကြာလာတော့ အလုပ်လုပ်ရတာ အတော့်ကို ပျင်းစရာ ကောင်းလာပါတယ်။ ခြောက်လကျော်မှ ကပ်စတန်မာ စက်ရုံတစ်ရုံမှာ သွားလုပ်ဖို့ ဖြစ်လာပါတယ်။
အဲဒီအချိန်မှာ အရင်က သိခဲ့ဖူးတဲ့ ဆပ်ပလိုင်ယာတွေရဲ့ ကောင်းမှုကြောင့် အပြင်ကအပ်တဲ့ အလုပ်တစ်ချို့ ရလာပါတယ်။ အဲဒါအပြင် သိဟောင်းကျွမ်းဟောင်းတွေ ဆီကတဆင့် အလုပ်အပ်ဖို့ လာပြီး ကမ်းလှမ်းတာတွေ ရှိလာပါတယ်။ အဲဒီအချိန်က ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် ရပ်တည်ဖို့ ဖြစ်နိုင်တဲ့ အခြေအနေလို့ ထင်မိတာက တစ်ကြောင်း၊ ရုံးမှာလည်း အလုပ်က သက်သာလွန်းလို့ ပျင်းလာတာက တစ်ကြောင်းမို့ အလုပ်ထွက် ဖြစ်သွားပါတယ်။ ဒါပေမယ့်လည်း တွက်ကိန်းက နည်းနည်း လွဲသွားပါတယ်။ ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် လုပ်တော့ ကြုံရတဲ့ အခက်အခဲတွေက အများကြီးပါပဲ။ ကပ်စတန်မာ ဆီက ရစရာ ရှိတဲ့ ပိုက်ဆံကို ကျောက်ခဲ အဆီညှစ်သလို တောင်းနေရတာ၊ တစ်ချို့ အလုပ်တွေက သူတို့သုံးချင်တဲ့ ဘတ်ဂျက်နဲ့ ကိုယ်လုပ်ပေးနိုင်တဲ့ အခြေအနေ မကိုက်တာ၊ တစ်ချို့ အလုပ်ကျတော့လည်း ရမယ်ထင်ပြီးမှ ကပ်လွဲသွားတာ မျိုးတွေနဲ့ ဆက်တိုက် ကြုံလာရပါတယ်။ ကြာလာတော့ တောင့်မခံနိုင်တော့ပါဘူး။ နောက်များမှပဲ တကျော့ပြန် ကြံစည်ဦးမယ် လို့ ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် အားတင်းရင်း ကော်ပိုရိတ်ဝေါလ်ထဲကို ပြန်ပြီး ခြေဦးလှည့် ဖြစ်ခဲ့ပါတယ်။
အလုပ်တွေ အများကြီးပြောင်းပြီးမှ ပြန်စဉ်းစား ဖြစ်တာကတော့ လူ့အလို နတ်မလိုက်နိုင် ဆိုတဲ့ စကား မှန်မယ် ထင်တယ် လို့ပါပဲ။ စားပွဲထိုးနေတုန်းကတော့ ကာယနဲ့ မလုပ်ရဘဲ ဉာဏ်ပါတဲ့ အလုပ် ဖြစ်ရင် တော်ပြီးလို့ တွေးခဲ့ပါတယ်။ အင်ဂျင်နီယာ ဖြစ်ပြီး တစ်ပတ် ၇ ရက် တစ်ရက် ၂၄ နာရီ အမြဲ အသင့်အနေထားနဲ့ အလုပ်လုပ် နေရတော့လည်း ကိုယ်ပိုင် အချိန်ကလေး ရှိရင် တော်ပါပြီလို့ တွေးခဲ့မိ ပြန်ပါတယ်။ ခရီးတွေ ဆက်တိုက် ထွက်ရပြန်တော့လည်း ကျောင်းတက်ဖို့ အချိန်ကလေး ရှိရင် တော်ပါပြီ တွေးခဲ့ ပြန်ပါတယ်။ ဥရောပတို့ အမေရိကားတို့ အရင်က အရမ်းကို ရောက်ဖူးချင်ပေမယ့်လည်း အဲဒီဒေသတွေမှာ လှည့်ပတ်နေရပြန်တော့ တစ်ခါတစ်လေ လောက် သွားရရင် တော်ပါပြီ တွေးခဲ့ ပြန်ပါတယ်။ အလုပ်ကို သက်သက်သာသာ လုပ်ရရင် ကောင်းမယ် တွေးခဲ့ပေမယ့် အသက်သာ လွန်ပြန်တော့လည်း ပျင်းလာပြန်ပါတယ်။ ကိုယ်ပိုင်အလုပ် လုပ်ရင်ကောင်းမယ် ဆိုတဲ့ စိတ်ကူးကလည်း ဒီလောက် စီးပွားရေး အပြိုင်အဆိုင် များတဲ့ နိုင်ငံမှာ ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် ရပ်တည်ဖို့ တော်ရုံတန်ရုံမလွယ်ဘူး ဆိုတာ လုပ်ကြည့်မှပဲ သိလာခဲ့ပါတယ်။
တခြားတစ်ဖက်က မြက်တော့ ပိုစိမ်းတယ်လို့ ထင်ခဲ့မိတာပါပဲ။ ဒါပေမယ့် တကယ်တမ်း မြက်ခင်းစိမ်းကို တွေ့ပြန်တော့လည်း အရိပ်ကောင်းကောင်းလေး ရရင် ကောင်းမှာပဲ၊ နောက်ခံ ရှုခင်းကောင်းကောင်း လေးပါရင် ပိုကောင်းမယ် စတာမျိုး တွေးမိပြန်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ပြောင်းလဲခဲ့သမျှ အပြောင်းအလဲတွေ အတော်များများကိုတော့ လုပ်ချိန်တန်တဲ့ အချိန်မှာ လုပ်ခဲ့တယ်လို့ ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် ယုံကြည်ပြီး ကျေနပ်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် အပြောင်းအလဲ မလုပ်နိုင်ခင် စပ်ကူးမတ်ကူး ကြားမှာတော့ တခြားဖက်က မြက်ခင်းကို တွေးပြီး စိတ်ဆင်းရဲနေမယ့် အစား ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် ကျေနပ်အောင် ကြံဖန် နေရင် အကောင်းဆုံးပဲလို့ ထင်မိပါတယ်။
ကျောင်းပြီးလို့ အလုပ်ထဲ စဝင်ရတော့ အတော် ပျော်မိပါတယ်။ အင်ဂျင်နီယာ လုပ်ရတာ စားပွဲထိုးရတာ ထက်စာရင်တော့ အများကြီး သက်သာတယ်လို့ ထင်မိတာက တစ်ကြောင်း၊ ကိုယ် စိတ်ဝင်စားတဲ့ အလုပ် လုပ်နေရတာ တစ်ကြောင်းမို့ပါ။ ဒါပေမယ့်လည်း ခဏပါပဲ။ အလုပ်ဝင်လို့ ၃-၄ လ ကြာတော့ စိတ်ဖိစီးမှုက များလာပါတယ်။ အဲဒီ အချိန်က ကျွန်တော် ဆားဗစ် အင်ဂျင်နီယာ လုပ်နေတာမို့ အလုပ်ချိန် ပုံမှန် မရှိပါဘူး။ ကပ်စတန်မာက စက်ပျက်တယ် ဖုန်းဆက်ရင် ချက်ချင်းပြေးရပါတယ်။ ကပ်စတန်မာ အများစုရဲ့ စက်ရုံတွေက ၂၄ နာရီ လည်ပတ်နေကြတာမို့ ရုံးချိန် ပြင်ပမှာလည်း ဖုန်းခေါ်တတ်ပါတယ်။ အဲဒီတုန်းက သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ ရုပ်ရှင်ကြည့်ဖို့ ရုပ်ရှင်ရုံနား ရောက်မှ ကပ်စတန်မာ ခေါ်လို့ ပြန်ပြေးရတာမျိုးလည်း ရှိခဲ့ ဖူးပါတယ်။ စင်ကာပူမြို့ထဲမှာ လှည့်ပတ်ပြီး သွားရတဲ့ အခါ ရှိသလို၊ တစ်ဖက်ကမ်း ကူးပြီး မလေးရှားက စက်ရုံတွေ သွားရတဲ့ အခါလည်း ရှိပါတယ်။ စက်သွားပြင်ရင်လည်း ပြန်ကောင်းလာတဲ့ အထိ၊ ဒါမမဟုတ် စပယ်ယာပတ် မရှိလို့ ဘာမှ ရှေ့ဆက်ပြီး လုပ်လို့မရတဲ့ အခြေအနေမျိုး အထိ ပြင်ရတတ်ပါတယ်။ တစ်ခါတစ်လေ ည ၂ နာရီ ၃ နာရီမှ အိမ်ပြန်ရောက်တတ်သလို စက်ရုံထဲမှာပဲ မိုးလင်းတဲ့ အထိ ပြင်ရတဲ့ အခါလည်း ရှိတတ်ပါတယ်။ ၁ နှစ်နီးပါး လောက်ကြာတော့ ကျွန်တော် ဘယ်လိုမှ ဆက်ပြီး သည်းမခံနိုင်တော့ပါဘူး။ အဲဒါကြောင့် အဲဒီ အလုပ်ကနေ ထွက်လာခဲ့ပါတယ်။
ဒုတိယ အလုပ်မှာလည်း စဝင်ခါစက အဆင်ပြေပါတယ်။ နောက်ပိုင်းတော့ စိတ်အလိုမကျစရာ တွေ့ရတာပါပဲ။ အရင်ကတော့ ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် ခရီးထွက်ရရင် ပျော်တယ် ထင်ခဲ့မိတာပါ။ ဒါပေမယ့် ခရီးထွက်ရ လွန်းတော့လည်း မစားသာ ပြန်ပါဘူး။ ဒုတိယ အလုပ်မှာ အလုပ်ဝင်ပြီး ၃ လ လောက်က စလို့ ဆက်တိုက် ခရီးထွက်ရပါတယ်။ စင်ကာပူမှာ နေရတဲ့ အချိန် ဆိုတာ မရှိသလောက် ရှားပါတယ်။ အများဆုံး ရုံးမှာ ထိုင်နေရရင် တစ်ပတ်နှစ်ပတ်ပါပဲ။ ပြီးရင် ခရီး ပြန်ထွက်ရ ပြန်ပါတယ်။ မလေးရှားနဲ့ ဖိလစ်ပိုင် နှစ်နိုင်ငံ ထဲက စက်ရုံတွေကို ခေါက်တုံ့ခေါက်ပြန် ပြေးနေရပါတယ်။ ခရီးထွက်ရလွန်းတော့ ကျောင်းဆက်တက်ဖို့ အဆင်မပြေသလို တခြား ပြဿနာ တွေလည်း ရှိလာပါတယ်။ နောက်ဆုံးတော့ ခရီး အဲဒီလောက် ထွက်ရတာ မခံနိုင်တာက တစ်ကြောင်း၊ ကျောင်းဆက်တက်ချင်တာက တစ်ကြောင်းမို့ ထွက်တော်မူ နန်းကခွာခဲ့ ပြန်ပါတယ်။
တတိယ အလုပ်ရောက်တော့ တစ်နှစ်ခွဲလောက် အထိ အေးအေးဆေးဆေးပါပဲ။ ကျောင်းလည်း ဆက်တက် ဖြစ်သွားပြီး အလုပ်ကလည်း သာသာယာယာ ဖြစ်နေပါတယ်။ ကျွန်တော် ဒုတိယ အလုပ်မှာတုန်းက ခရီးသွားဖို့ လေဆိပ်ရောက်ရင် လေဆိပ်က ကြော်ငြာ ဆိုင်းဘုတ်တွေမှာ ခရီးရှည်သွားတဲ့ လေကြောင်း ခရီးစဉ်တွေကို ကြည့်ပြီး ငါလည်း အဲဒီလို သွားရရင် ကောင်းမှာပဲ လို့ စဉ်းစားခဲ့ဖူးပါတယ်။ အဲဒီလို စဉ်းစားခဲ့တာ တတိယအလုပ် ရောက်တော့ တကယ် ဖြစ်တော့တာပါပဲ။ နောက်ပိုင်း ကျွန်တော် ခရီးရှည်ချည်းပဲ သွားရပါတယ်။ တစ်ခါသွားရင် ၃ပတ်၊ ၁လ လောက် ကြာတာမို့ ကျောင်းနဲ့ အဆင်မပြေတော့ ပြန်ပါဘူး။ အဲဒါအပြင် ခရီးမထွက်တဲ့ အချိန်လည်း အလုပ်ထဲမှာချည်းပဲ အချိန်ကုန်တာမို့ စာလုပ်ဖို့ အချိန်ကို မရှိပါဘူး။ စာမေးပွဲလည်း ခဏခဏ ကျပါတယ်။ အဲဒီတော့ အလုပ်ထဲမှာ ရှာသမျှ ပိုက်ဆံ ကျောင်းကို လှူတန်း နေရတာနဲ့ ကုန်မှာပဲလို့ သဘောပိုက်ပြီး ဒီ အလုပ်က ထွက်ခဲ့ပြန်ပါတယ်။
ဒီလိုနဲ့ အလုပ် ၂ ခုလောက် ထပ်ပြောင်းပြီးတော့ အတော့်ကို သက်သာတဲ့ အလုပ်တစ်ခုကို ရောက်သွား ပါတယ်။ အဲဒီအလုပ်မှာတော့ တကယ့်ကို သက်သာတာပါ။ ရုံးမှာ မန်နေဂျာနဲ့ တစ်ပတ်တစ်ခါပဲ တွေ့ပြီး အလုပ်ရဲ့ တိုးတက်မှု အကြောင်း ဆွေးနွေးရပါတယ်။ အဲဒီ တစ်ပတ်လုံးလုံး ဘာလုပ်လုပ် ဘယ်သူမှ ဘာမှ မပြောပါဘူး။ အင်တာနက် သုံးတာလည်း တစ်ရုံးလုံး သူသူကိုယ်ကိုယ် သုံးကြတာမို့ ယူကျုဘ် ဖွင့်ကြည့်နေရင်တောင် လာပြောမယ့်သူ မရှိပါဘူး။ နောက်တော့ အသက်သာလွန် သွားပါတယ်။ ၂၀၀၈ စီးပွားကျတဲ့ အချိန်နဲ့ ကြုံတော့ ကျွန်တော်တို့ရုံးမှာ အလုပ်မရှိသလောက် ဖြစ်သွားပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော်က ကံကောင်းသူ စာရင်းထဲမှာ ပါပါတယ်။ လူလျှော့တဲ့ အထဲမှာ ပါမသွားဘဲ ကျန်နေခဲ့ပါတယ်။ ကျွန်တော်တို့ တစ်နေ့တစ်နေ့ ရုံးမှာ လုပ်စရာမရှိတိုင်း Timesheet ထဲမှာ လေ့လာသင်ယူခြင်းတွေပဲ ဖြည့်နေရပါတယ်။ ပထမတစ်ပတ် ဟိုဟာ သင်နေတယ် ဖြည့်လိုက်၊ နောက်တစ်ပတ် ဒီဟာ သင်နေတယ် ဖြည့်လိုက်နဲ့ စာရွက်ထဲမှာ ကြံဖန် ဖြည့်နေရပါတယ်။ အဲဒီလိုနည်းနဲ့ စခန်းသွား နေတာ ခြောက်လကျော် ကြာပါတယ်။ ရုံးကလည်း သူတို့ကိုယ်တိုင် အလုပ် ရှာမပေးနိုင်တာမို့ ဘာမှ မပြောပါဘူး။ အဲဒီလိုနဲ့ ကြာလာတော့ အလုပ်လုပ်ရတာ အတော့်ကို ပျင်းစရာ ကောင်းလာပါတယ်။ ခြောက်လကျော်မှ ကပ်စတန်မာ စက်ရုံတစ်ရုံမှာ သွားလုပ်ဖို့ ဖြစ်လာပါတယ်။
အဲဒီအချိန်မှာ အရင်က သိခဲ့ဖူးတဲ့ ဆပ်ပလိုင်ယာတွေရဲ့ ကောင်းမှုကြောင့် အပြင်ကအပ်တဲ့ အလုပ်တစ်ချို့ ရလာပါတယ်။ အဲဒါအပြင် သိဟောင်းကျွမ်းဟောင်းတွေ ဆီကတဆင့် အလုပ်အပ်ဖို့ လာပြီး ကမ်းလှမ်းတာတွေ ရှိလာပါတယ်။ အဲဒီအချိန်က ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် ရပ်တည်ဖို့ ဖြစ်နိုင်တဲ့ အခြေအနေလို့ ထင်မိတာက တစ်ကြောင်း၊ ရုံးမှာလည်း အလုပ်က သက်သာလွန်းလို့ ပျင်းလာတာက တစ်ကြောင်းမို့ အလုပ်ထွက် ဖြစ်သွားပါတယ်။ ဒါပေမယ့်လည်း တွက်ကိန်းက နည်းနည်း လွဲသွားပါတယ်။ ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် လုပ်တော့ ကြုံရတဲ့ အခက်အခဲတွေက အများကြီးပါပဲ။ ကပ်စတန်မာ ဆီက ရစရာ ရှိတဲ့ ပိုက်ဆံကို ကျောက်ခဲ အဆီညှစ်သလို တောင်းနေရတာ၊ တစ်ချို့ အလုပ်တွေက သူတို့သုံးချင်တဲ့ ဘတ်ဂျက်နဲ့ ကိုယ်လုပ်ပေးနိုင်တဲ့ အခြေအနေ မကိုက်တာ၊ တစ်ချို့ အလုပ်ကျတော့လည်း ရမယ်ထင်ပြီးမှ ကပ်လွဲသွားတာ မျိုးတွေနဲ့ ဆက်တိုက် ကြုံလာရပါတယ်။ ကြာလာတော့ တောင့်မခံနိုင်တော့ပါဘူး။ နောက်များမှပဲ တကျော့ပြန် ကြံစည်ဦးမယ် လို့ ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် အားတင်းရင်း ကော်ပိုရိတ်ဝေါလ်ထဲကို ပြန်ပြီး ခြေဦးလှည့် ဖြစ်ခဲ့ပါတယ်။
အလုပ်တွေ အများကြီးပြောင်းပြီးမှ ပြန်စဉ်းစား ဖြစ်တာကတော့ လူ့အလို နတ်မလိုက်နိုင် ဆိုတဲ့ စကား မှန်မယ် ထင်တယ် လို့ပါပဲ။ စားပွဲထိုးနေတုန်းကတော့ ကာယနဲ့ မလုပ်ရဘဲ ဉာဏ်ပါတဲ့ အလုပ် ဖြစ်ရင် တော်ပြီးလို့ တွေးခဲ့ပါတယ်။ အင်ဂျင်နီယာ ဖြစ်ပြီး တစ်ပတ် ၇ ရက် တစ်ရက် ၂၄ နာရီ အမြဲ အသင့်အနေထားနဲ့ အလုပ်လုပ် နေရတော့လည်း ကိုယ်ပိုင် အချိန်ကလေး ရှိရင် တော်ပါပြီလို့ တွေးခဲ့မိ ပြန်ပါတယ်။ ခရီးတွေ ဆက်တိုက် ထွက်ရပြန်တော့လည်း ကျောင်းတက်ဖို့ အချိန်ကလေး ရှိရင် တော်ပါပြီ တွေးခဲ့ ပြန်ပါတယ်။ ဥရောပတို့ အမေရိကားတို့ အရင်က အရမ်းကို ရောက်ဖူးချင်ပေမယ့်လည်း အဲဒီဒေသတွေမှာ လှည့်ပတ်နေရပြန်တော့ တစ်ခါတစ်လေ လောက် သွားရရင် တော်ပါပြီ တွေးခဲ့ ပြန်ပါတယ်။ အလုပ်ကို သက်သက်သာသာ လုပ်ရရင် ကောင်းမယ် တွေးခဲ့ပေမယ့် အသက်သာ လွန်ပြန်တော့လည်း ပျင်းလာပြန်ပါတယ်။ ကိုယ်ပိုင်အလုပ် လုပ်ရင်ကောင်းမယ် ဆိုတဲ့ စိတ်ကူးကလည်း ဒီလောက် စီးပွားရေး အပြိုင်အဆိုင် များတဲ့ နိုင်ငံမှာ ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် ရပ်တည်ဖို့ တော်ရုံတန်ရုံမလွယ်ဘူး ဆိုတာ လုပ်ကြည့်မှပဲ သိလာခဲ့ပါတယ်။
တခြားတစ်ဖက်က မြက်တော့ ပိုစိမ်းတယ်လို့ ထင်ခဲ့မိတာပါပဲ။ ဒါပေမယ့် တကယ်တမ်း မြက်ခင်းစိမ်းကို တွေ့ပြန်တော့လည်း အရိပ်ကောင်းကောင်းလေး ရရင် ကောင်းမှာပဲ၊ နောက်ခံ ရှုခင်းကောင်းကောင်း လေးပါရင် ပိုကောင်းမယ် စတာမျိုး တွေးမိပြန်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ပြောင်းလဲခဲ့သမျှ အပြောင်းအလဲတွေ အတော်များများကိုတော့ လုပ်ချိန်တန်တဲ့ အချိန်မှာ လုပ်ခဲ့တယ်လို့ ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် ယုံကြည်ပြီး ကျေနပ်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် အပြောင်းအလဲ မလုပ်နိုင်ခင် စပ်ကူးမတ်ကူး ကြားမှာတော့ တခြားဖက်က မြက်ခင်းကို တွေးပြီး စိတ်ဆင်းရဲနေမယ့် အစား ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် ကျေနပ်အောင် ကြံဖန် နေရင် အကောင်းဆုံးပဲလို့ ထင်မိပါတယ်။
